Canine herpesvirus ilk olarak 1960’lı yıllarda ölümcül septisemi görülen bir köpek yavrusunda saptanmıştır. Genellikle 4 haftalıktan aşağı yavrularda sık görülür ve sistemik, nekrotizan ve ölümcül karakterde bir hastalığa neden olur. İki haftadan büyük ve yaşlı köpeklerde pek fazla klinik bozukluğa neden olmamaktadır. Yaşlılarda infeksiyon solunum sistemi ile sınırlı kalırken transplasental bulaşmalarda fötal ölümler görülür. Seksüel olgunluğa erişen köpeklerde subklinik yada solunum veya ürogenital hastalığa neden olur.
Herpes virusların alfaherpes alt grubunda bulunur. Zarlı çift iplikçikli linear bir DNA’sı vardır. Bİkosohedral kapsidi vardır. İmmunolojik olarak tek tiptir. 56 derecede birkaç dakikada inaktive olur. Köpek epitelyum hücre kültürlerinde ve devamlı hücre kültürlerinde CPE oluşturarak ürer.
Tüm dünyada yaygındır. Bulaşma kontakt yolla ( salya, vajinal sekret) ve plasenta yoluyla olur. Sindirim, solunum ve gental kanal mukozalarından virus girer. Subklinik infekteler rezervuar olarak kabul edilirler. Genç köpekler daha duyarlıdır.
Virus ilk olarak burun mukozası, farinks ve tonsillalarda çoğalır. Daha sonra lökositlerde virus çoğalır ve viremi şekillenir. Daha sonra başta damar endotelleri olmak üzere beyin dahil birçok iç organda çoğalır. Vucut boşluklarında kanla karışık seröz sıvı, dalakta şişme, solunum bozukluklarıve nekrotik trakeitis oluşur. Seronegatif anneden doğanlar dişi vajinasından ya da diğer infekte hayvanlardan etkeni oronasal yolla alarak infekte olabilirler. 4 haftalıktan küçüklerde hipotermi oluşur ve ölümle sonuçlanır.
Kaynak:
İstanbul Üniversitesi Veteriner Fakültesi Ders Notları
Comments